Ég hef ekkert bloggað í háa herrans tíð en nú er komið að því. Ég er að blogga, blogga blogga blogg.
Lítið er í fréttum nema mikill svefn og ágætis djamm á laugardaginn. Ég og hann Frosti, Jezebel, pössuðum krílið hann Jón Gnarr Jónsson til 11 og fórum beint á Kaffibarinn. Það er skemmst frá því að segja að við vorum þar alla nóttina. Við vorum aðallega í því að fokkast í liði sem við þekktum ekki og að tala við fólk sem við þekktum. Ein gellan hélt ég væri svalasti gaur í heimi, í einni af frægustu hljómsveitum í heimi og ég spurði hana; "Ef ég væri hestur, myndiru ríða mér?"
hahaha, svo ólíkt mér.
Allaveganna. Ég ákvað að setja inn þriðja kaflann af ástarsögunni minni í dag. Það var ákveðið á stofnfundi Bergieman, í gær. Fyrstu 2 kaflana er hægt að finna í menuinu hérna hægramegin.
Hér kemur kafli 3
LífiðNæstu daga vorum við óaðskiljanleg. Við skoðuðum borgina upp og niður. Þetta voru ótrúlega fallegar haustnætur í Marseille. Ég hugsaði oft um hversu gaman væri að kynnast henni betur, hver hún er. Hver hún virkilega er, það er lykillinn. Mér er sama þótt það sé alger hrúga bakvið framhliðið, sem lengi sem hreinskilnin ræður. Ég veit þó hvað hún heitir. Hún heitir Natasha.
Stundum líður yfir mig tilfinning um hamingju en hún er hverful. Teljum tímann, því hann líður fljótar en maður telur hann. Ætli tilfinningin sé gagnkvæm, er hún hamingjusöm með mér. Vill hún kynnast mér og hleypa mér nær. Þó vil ég ekki ganga oft fast að garði, vil ekki láta sem ég sé klikkaður. Það er ekki ég, þó tilfinningarnar geti sýnt annað.
Þessi fáu kvöld sem ég fékk með Önnu, rósinni minni, í Marseille voru ómetanleg. Ég reyndi hvað ég gat til að láta fyrri mistök mín í þessum geira ekki hafa áhrif. Ég reyndi.
Síðasta kvöldið okkar saman var mjög rómantísk, ekta franskt. Kvöldið var fullkomið eins og hún, tunglið kallaði á englana sem svifu í kringum okkur í hjartalöguðum hringjum. Stjörnurnar mynduðu stjörnumerki sem aðeins hún gat skilið. Ég las það úr augunum á henni sem ljómuðu. Þegar ég sofnaði var ég með demant í hendinni, þegar ég vaknaði var hann horfinn. Eina sem ég átti var minningin um okkur, í borginni með englunum, fullkomið. Það er ekki á hverjum degi sem þessi eina manneskja sem breytir tilveru þinni labbar inní líf þitt. Ef þú blikkar er hún farinn, með hjartað þitt með sér...
Ég gat ekki andað. Hvert er hún farin? Hvar finn ég hana aftur, ég veit ekkert hvar hún býr. Í rauninni var ég hissa, hvert skildi hún hafa farið. Það gekk allt svo vel, en kannski hefur hún fengið efasemdir. Kannski var hún svo sniðug að láta sig bara hverfa frá mér í þessari stóru borg til að forða okkur hugsanlega verri sambandsslitum. Ég get þó ekki séð hvað ég gerði rangt, eða hvað ég get hugsanlega hugsað mikið um þetta til að fá niðustöðu. Ég fæ mér bara frískt loft.
Niður á götuhorni sé ég mann, frekar franskann í útliti, með lítinn hund í ól. Hann missir veskið sitt. Ætli ég hlaupi ekki til og rétti honum það aftur.
"Merci, takk fyrir þetta. Það er ekki mikið um svona heiðarlegt fólk frá Marseille." segir hann og er mjög ánægður. Það sést.
"Já, ekkert mál. Ég er reyndar ekki frá Marseille, ég er bara hér sem nemi í nokkur ár." segi ég og sný mér við.
"Hey strákur, ég heiti Jean Claude, komdu inná kaffihúsið mitt ég bíð þér í kaffi..."
Og það gerði ég.