McDonalds

Ég skil alveg offitusjúklinga. Matur er fokking góður. Eat eat eat, hvað annað? Ég meina þú veist, þarna hamborgarar. Þeir eru góðir og eru vinir manns í 2-5 min. Þeir skilja sorgir þínar og vandræði. Leyfa þér að dreyma. En svo þegar síðasta bitanum er skolað niður með íííísköldu kóla er ekkert nema málið að fá sér annan, og kannski síðan annan. McDonalds er toppurinn í offituhamborgurum. They are small but tough. Mickey D's borgararnir láta enga vaða yfir sig. Þeir eru líka svo fallegir. Aldrei sloppy, eins og á Brautarstöðinni, og eru yfirfullir af bragði.

Næst á matseðlinum eru franskarnar. Þær eru ekkert spes. Ég væri frekar til í maísstöngul, eins og á KFC. Það er málið, hann Ási kvittar undir það.

Þegar myndin um McDonalds kom út var mikið lagt uppúr því að horfa á eina hliðina á málinu, eins og hann Michael Moore gerir alltaf snilldarlega. Ef fólk vill SUPERDUPER MEGA BURGER, má það alveg fá sér það. Ekki sé ég hvernig fólk á að fá skemmtun útúr þannig heimildarmynd. Allan tímann er gæjinn að keyra á milli McDonalds-veitingastaða og panta sér mat. Ef honum var boðið SUPER SIZE þurfti hann að segja já. Thumbs up. Lífið snýst ekki um svona heimsku. Lífið snýst um val. Ef þú vilt verða feitur, go ahead, fáðu þér SUPER SIZE. Heimurinn í dag vill endalaust frelsi og endalaust val, en þegar kemur að McDonalds eiga menn bara að geta keypt sér small, medium og large. Úúúú, maður þarf nú ekki að vera heimskur til að krakka þessi lög.

"I'll have 2 large BigMac meals, please!!"

Eigum við kannski að gera heimildarmynd um kvótalagningu á matarinnkaup á McDonalds. Bara ein STÓR máltíð á dag, og eins mikið fokking salat og þú vilt.

I'm LOVING it!!!

And on that bombshell... klára ég hamborgarann minn

Bergieman, feitur í sér...