Skáldsagan mín

Eftir leiðinlegann þriðjudag ákvað ég að skella mér í sund. Ekkert er betra en að synda í dauðum húðfrumum og klóri. Ég varð eins og nýr maður eftir að hafa drukkið 3 lítra af klór og pissi með húðfrumualdinkjöti, lífið er gott.

Hér kemur kafli 2 af skáldsögunni minni.

Kafli 2
Daginn áður

Það var þriðjudagur. Ég sat á kaffihúsi í Marseille þegar það gerðist. Það var eins og ég vaknaði við hvell þegar ég sá hana fyrst. Herbergið og mannfólkið á milli okkar, samt var ekkert sem stoppaði augu okkar frá því að mætast. Augu okkar tengdust. Og þessi tilfinning minnti mig á lífið, eins og það ætti að vera án kvíða, án áhyggja og vanlíðan. Vanlíðan saugst úr mér eins og vampíra sýgur blóð. Augun hennar sáu um verkið. Áhyggjurnar flugu burt með englunum sem umkringdu hana. Kvíðin varð bara eins og vindurinn, ég fann fyrir honum en hún varð skjólið. Hleyptu mér nær hugsaði ég og bölvaði.
"Djöfullinn," sagði ég og hún horfði á mig. Skildi hún mig? Úps, er hún íslensk.
Hún labbar til mín og ég finn fyrir miklum kvíða, allt í einu er allt í ólagi. Gleraugun skökk? Hárið? Allt reyndist í lagi.
"Ertu frá Íslandi," spyr hún.
Mér fannst eins og við tvö værum í sömu sporunum, ný í þessari borg og fjandi misskilin. Íslendingar hoppa ekki inní menninguna í Frakklandi.
"Já, uhm. Alveg 100%" öhhh, asnalegt.
"Hvað ertu að gera í Marseille" spyr hún.
"Ég er að læra heimspeki við háskólann?" segi ég og reyni að vera fljótur að segja...
"En þú, hvað ert þú að gera hér?"
Við spjölluðum og spjölluðum og kynntumst ágætlega. Fyrst var ég stressaður en fljótt varð þetta svo venjulegt, við vorum svo lík. Þegar ég horfði á hana tala fylltist ég af gleði en um leið fann ég efasemdir læðast inn um bakdyrnar. Er ég hræddur? Hræddur um að horfa til baka á æsku mína, hræddur um að horfa til framtíðar og ímynda mér hvað býður mín. Mig langar bara að geta horft til hliðar ogséð okkur tvö saman, tvö saman í endlausa heiminum, endalausa hafinu, syndandi.